یادداشت های یک دختر ترشیده

شترها دست کم از یک نظر خوشبخت اند. خوب بود که آدم ها هم می توانستند انرژی های خوب روزهای گرم را در گوشه ای از قلبشان ذخیره کننند تا در روزهای سرد و غم انگیز به دردشان بخورد.

در زندگی روزهایی هست که قلبت پر از شادی و عشق می شود، اما در عوض روزهایی هم هست که هیچ انگیزه و امیدی نداری. کاش می شد بخشی از شادی بیش از اندازه روزهای خوب را برای روزهای بد نگه داشت.

تاسف انگیز است که آدم ها وقتی عاشق می شوند، اصلا به روزهای تلخی که ممکن است در انتظارشان باشد فکر نمی کنند و وقتی هم که اندوه سراپایشان را فرا می گیرد، فکر کردن به روزهای خوب، تنها رنجشان را بیشتر می کند.

«امپاتی (empathy) به معنای خود را به جای دیگران قرار دادن است. مادری کودکش را به گردش می‌برد. او خیلی خوشحال است اما کودک زارزار گریه می‌کند. مادر ابتدا دلیل گریه کودک را نمی‌فهمد اما وقتی خود را به جای او می‌گذارد و از دید یک کودک به جهان نگاه می‌کند، تازه متوجه می‌شود که او فقط پاهای آدم ها را می‌بیند و از آن پایین دنیا خیلی خسته کننده است.

هرچه توانایی امپاتی در شما افزایش پیدا کند، ارتباط های صمیمانه تری با دیگران خواهید داشت. پژوهشگران معتقدند که امپاتی می‌تواند تا حد زیادی مشکلات خانوادگی را که عموما از عدم درک متقابل ناشی می‌شود، حل و فصل کند. بنابراین باید این توانایی را تمرین کنید و در خود افزایش بدهید.»*

من یک جور دیگر از این توانایی را دارم که نمی‌دانم روان‌شناس‌ها به آن چه می‌گویند، اما هربار که یک کیس ازدواج پیدا می‌شود، خودم را به جای او می‌گذارم و فکر می‌کنم او چه گناهی کرده که گیر یکی مثل من بیفتد! طبیعی است که رأی را به نفع او صادر می‌کنم و جواب رد می‌دهم. این طوری است که مجرد مانده ام!

*با سپاس از دوست خوبم فرناز ارکان‌پور