فیلم «شماره 17 سهیلا»ی جشنواره فجر را گویی به‎عنوان نمونه سینمایی وبلاگ یادداشت‌های یک دختر ترشیده ساخته‎اند؛ داستان دختری سی و هشت ساله که دلش می‏خواهد زودتر ازدواج کند تا  بتواند بچه‏‏‎دار شود. او به توصیه دوستانش با خواستگارهای قدیمی تماس می‎گیرد، به یک دفتر همسریابی می‎رود و حتی با یک مرد مسن قرار ملاقات می‏گذارد. در این مسیر با جوانی که یک دهه از او کوچک‏‎تر است آشنا می‎شود...

کارگردان به زیبایی توانسته است تفاوت های دو نسل را به تصویر بکشد، مقایسه دهه پنجاهی‎ها که خط قرمزهای خاص خودشان را دارند با بی‎قیدی و نگاه متفاوت دهه هفتادی‎ها چنان ملموس و جاندار انجام شده است که گویی خودتان وسط فیلم زندگی می‎کنید! جنس آدم‎های داستان بسیار آشناست، همان‎ها که عمری در میانشان زندگی کرده‎ایم.

دیدن این فیلم خوش‌ساخت را به همه خوانندگان وبلاگم توصیه می‌کنم.